این کتاب و حکمتى که به شما دادم اگر پیغمبرى آمد و آنچه با شما است

تصدیق کرد، باید به وى ایمان آرید و یاریش کنید،» (9)، یعنى

باید به محمّد و وصیّ اش ایمان آورید و او را یارى کنید. به زودى همه

او را یارى می کنند.  و نیز خدا از من و پیغمبر هم پیمان گرفت که

یکدیگر را یارى کنیم. من نیز او را کمک کردم  و پیش رویش جنگیدم

و دشمنانش را کشتم و به عهد خویش وفا نمودم؛ امّا هیچ‏یک از دوستان

و پیغمبران خدا مرا کمک نکردند؛ زیرا قبلاً از دنیا رفته بودند؛ ولى بعداً

هنگامى که سلطنت شرق و غرب را دریابم، خدا همه را زنده می کند

و با شمشیر بر سر دشمنانم می زنند و مرا یارى می کنند.

شگفتا از مردگانى که به امر خدا، دسته دسته زنده شوند، شمشیرها

بکشند و بر فرق ستمگران و یاورانشان زنند تا خدا وعده ی خویش را عملى کند...»(10)

ب) پیمان گرد آمدن زیر پرچم علی(ع)

اینکه چرا پیامبران، برای یاری حضرت امیرالمؤمنین(ع) بازمی گردند،

سرّی دارد و آن را ما نمی دانیم. امّا برای آنکه مقام امیری مولایمان

علی(ع) را بهتر بشناسیم، روایتی می آوریم که دلیلی برای

رجعت پیامبران محسوب می شود:

امام صادق(ع) فرمودند:

«آنها (خلفاى غاصب) خود را به نامى که خدا جز على بن ابى طالب

را بدان نام ننهاده، خواندند (مقصود لقب امیر المؤمنین است) و تأویل* [لقب]

امیر المؤمنین هنوز نیامده است.» راوی پرسید: «قربانت گردم زمان روی دادن

حقیقی آن کى خواهد آمد؟» حضرت فرمودند:

«موقعى که تأویل آن نزدیک شد، خداوند پیغمبران و مؤمنین را در پیش

روى آن حضرت جمع می کند تا او را یاری کنند و این است معنى

آیه ی شریفه ی «و هنگامی که از پیامبران خداوند عهدی گرفت...» در آن روز خداوند

پرچم خود را به على بن ابى طالب(ع) می دهد و آن حضرت سرکرده ی جهانیان

است و جهانیان نیز در زیر پرچم او خواهند بود و او امیر و

سرکرده ی آنهاست و این است تأویل کلمه ی امیر المؤمنین.»(11)


پی نوشت:
* اصطلاح تأویل به معنای «تفسیر کلام به معنای نخستینش» زمانی که برای آیه های قرآن به کار گرفته می شود به معنای باطنی قرآن اشاره دارد و وقتی برای دیگر واژه ها به کار گرفته می شود منظور معنای حقیقی کلمه است؛ معنای سرّی و مخفی آن. همه ی مفسران معتقدند که آیات قران معنایی ظاهری و معنایی باطنی دارد و تأویل، که فقط امامان(ع) از آن با خبر هستند، به معنای حقیقی و باطنی قرآن و کلمات اشاره دارد.
1.    عیاشى، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی - تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اوّل، 1380 ق. ج 1، ص 180؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5.
2.    قمی، عبّاس، «مفاتیح الجنان»، ذیل دعای ندبه، معادل این عبارت: «این الطالب بذحول الانبیاء و اولاد الانبیاء»
3.    روایتی است از وهب بن منبه، کسی که داستانهای یهودیان را برای مسلمانان (با کم و زیادش) نقل می کرد. این روایت را شیخ صدوق در کتابش آورده است. ن.ک به: ابن بابویه، محمد بن على، علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى - ایران ؛ قم،  انتشارات مؤمنین‏، چاپ: اول، 1380ش.ج‏1، ص: 285.
4.    إثبات الوصیة للإمام علی بن ابی طالب ع، ص: 86.
5.    بقره: 61؛ آل عمران: 181؛ نساء: 155.
6.    روایت از امام باقر(علیه السلام). کلینى، محمد بن یعقوب، بهشت کافى / ترجمه روضه کافى - قم، سرور، چاپ: اول، 1381ش.ص155.
7.    روایت از امام صادق(علیه السلام). ابن قولویه، جعفر بن محمّد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنى تهرانى، تهران، انتشارات پیام حق‏، چاپ اوّل، 1377، صص 99، 100.
8.    مجلسى، محمّد باقر بن محمّد تقى، مهدى موعود ( ترجمه جلد 51 بحار الأنوار)، تهران، چاپ بیست و هشتم، 1378، ص 1220.
9.    آل عمران: 81.
10.    شیخ حر عاملى، محمّد بن حسن، الإیقاظ من الهجعة بالبرهان على الرجعة، تهران، نوید، چاپ اوّل، 1362، ص 364.
11.    عیاشى، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی - تهران، المطبعة العلمیة، چاپ: اول، 1380 ق.ج‏1، ص: 181.

*(روایات با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نسخه ی 3/5، تولید موسسه نور، جمع آوری شده است.)